Die behoefte van hun kinderen heeft Claire en Ronald ertoe aangezet om serieus op zoek te gaan naar een wat grotere woning. “Maar wel op maximaal een kilometer van deze buurt”, benadrukt Ronald. “Het allerliefst blijven we in de Staatsliedenbuurt. Maar dat is financieel niet haalbaar.” “Dus kijken we vooral in Bos en Lommer en de Baarsjes”, vult Claire aan. We willen graag dat Maria en Imme niet van school hoeven te veranderen en dat ze in de buurt van hun vrienden blijven wonen.”

Ronald kwam in 1997 in het woningcomplex aan de Van Beuningenstraat wonen. Met de voordeur aan de Fannius Scholtenstraat. “Als student en in onderhuur, zo ging dat vaak. Degene die hier woonde, ging bij zijn vriendje wonen, dus kon ik tijdelijk in zijn huis. Vijf jaar later trok Claire bij me in.”

Claire: “Ik kwam uit een huisje aan de Tuinstraat met een keuken en één kamer. Dus deze 50 vierkante meter met twee slaapkamers waren enorm voor mij. Rond dezelfde tijd ging de relatie uit van die jongen van wie wij hier onderhuurden. Maar hij wilde niet meer terugkomen. Toen heb ik een officiële woningruil gedaan: dit huis tegen mijn huisje in de Tuinstraat. Sindsdien zijn wij hier de legale huurders.”

In het eerste jaar dat Claire aan de Fannius Scholtenstraat woonde, is er kort na elkaar twee keer ingebroken. “Beide keren hadden we een raam aan de straatkant ’s nacht op de kantelstand opengelaten. Dat doen we dus nooit meer. De eerste keer deden we dat omdat we net de vloer hadden geverfd. Die moest drogen. Er stond niet veel in huis, dus wij dachten dat inbrekers wel zouden zien dat er niets te halen viel. Niet dus, ze hebben het raam gewoon naar binnen geduwd.”

De tweede keer hadden ze het raam ’s nachts opengelaten voor de frisse lucht. Hun slaapkamer bevindt zich aan de achterkant. “Een buurman maakte daar nogal lawaai, dus we konden daar geen raam openzetten”, verklaart Ronald. “Bovendien hadden we nieuwe ramen. We dachten dat het veilig was. Maar er bleek iets mis met het kantel­mechanisme, dat wisten we niet.” De inbreker werd direct aangehouden: hij had alleen een pak melk en twee biertjes meegenomen.”

Claire: “Op de dag van die tweede inbraak belde de politie over de eerste inbraak, een bizar toeval. Iemand wilde een cirkelzaag verkopen. Maar op het bonnetje dat erbij zat, stond een bankrekeningnummer. Het onze. Zo heeft de politie ons kunnen traceren.”

In de twintig jaar dat Ronald hier woont, heeft hij de buurt enorm zien veranderen. “De vernieuwing was toen al in gang gezet. Complete huizenblokken zijn gerenoveerd en hele straten opgeknapt. Je merkte het effect direct: minder zwervers, minders junkies, minder zwerfafval, dat soort dingen.”

Claire ziet dit weer veranderen: “Er komen steeds meer probleemgevallen. Ik denk door de bezuinigingen in de langdurige zorg.” Maar nog steeds voelen zij zich allebei ontzettend thuis in de buurt. Het is een oase van rust, dicht bij het centrum. Met het Westerpark op loopafstand. “We zijn dus wel op zoek naar een wat grotere woning”, besluit Ronald. “Maar we zijn heel kritisch. We gaan het hier best wel missen. Daarom willen we koste wat kost voorkomen dat we spijt krijgen van een verhuizing.”

Ook een bijzonder verhaal? Mail ons.