Na een klein jaar overal en nergens in Amsterdam gewoond te hebben, vond Mary in 1989 de woning waarvan ze direct wist: dit is mijn huis. “Daarvoor woonde ik op een bootje in Noord.”

Aan de buitenkant onderhield Mary haar bootje keurig. “Maar dat moest aan de binnenkant eigenlijk ook. En daar had ik niet zo’n zin. Vooral niet vanwege de kruip­ruimte. Ik heb het verkocht en woonde een weekje hier, een paar dagen daar. Als vrienden of bekenden op vakantie gingen, paste ik op hun huis.”

Haar nieuwe huis op de begane grond aan de Van Beu­ningen­straat was op het eerste gezicht niet erg aantrekkelijk: hokkerig en donker. “Maar ik zag meteen de mogelijkheden”, vertelt Mary. “En ik ging voor de tuin. Voordat ik de woning ging bezichtigen, belde ik bij de buurvrouw aan en vroeg of er wel zon kwam. Zij antwoordde in onvervalst Amsterdams: ‘Ach meid, ik lig de hele zomer in mijn badpak.’

Mary moet wel bekennen dat ze jaren met minder plezier aan de Van Beuningenstraat heeft gewoond. “Dat kwam door slechte buren. Een buurman was aan de drank. Hij had een oogje op mij. Toen ik dat niet beantwoordde, werd hij heel naar.”

“Ik weet nog dat het huis in de steigers stond. Die buurman en ik hadden allebei een hond. De mijne lag een keer buiten op straat. Zijn hond was heel vals en rende op de mijne af. Mijn buurman had hem aan de lijn en schampte door die ruk zijn arm aan de steiger. Hij heeft me toen bedreigd. De politie kwam, maar kon niets doen. Er zitten een paar steekjes bij hem los, zeiden ze. Hun advies kwam neer op: probeer maar te doen wat hij wil.”

“In die periode heb ik geprobeerd mijn huis te ruilen. Maar ik kreeg maar één reactie. Toen de buurman aan harddrugs verslaafd raakte, was het snel met hem gedaan. Hij veranderde van een alcoholist met een grote smoel in een plantje. Het was best raar om zo’n verandering bij iemand mee te maken. Maar voor zijn buren was het een enorme opluchting.”

Mary is beeldend kunstenares en werkt als activiteiten­begeleidster voor mensen met een lichamelijke beperking en met niet-aangeboren hersenletsel. “Dat doe ik drie dagen in de week. Daar kan ik van rondkomen: ik woon hier al zolang, mijn huur is nog vooroorlogs.

Tegenwoordig moet je toch wel een beetje goed verdienen om hier een betaalbare woning te vinden. Ik woon nu tussen de jonge, ambitieuze mensen. Van de oude garde is bijna niemand meer over.”

De buurt zelf is sinds 1989 ook flink veranderd. “Ik heb de eerste twaalf jaar tussen de bouwgeluiden gewoond. Alle slooprijpe panden werden vervangen door nieuwbouw. En er werd voortaan strenger gehandhaafd: hoeveel boetes ik wel niet heb gekregen omdat mijn hond los op straat liep ...” ­­

Mary schetst nog een mooi beeld: “Vóór de vernieuwing stonden er Fiatjes 500 en Volkswagentjes in de straat. Nu zie je regelmatig Volvo’s en Mercedesen.”

Ook een bijzonder verhaal? Mail ons.