''Ze vroegen me bij het koffieapparaat weleens of ik de nieuwe trainee was,' zegt ze lachend. 'Ach, ik snap het wel, een jonge vrouw als strategiemanager zie je niet zo vaak.' Bovendien kwam ze er na haar eerste sollicitatiegesprek achter dat ze zwanger was. 'Ik belde Hester (van Buren) natuurlijk gelijk, maar die zei: "Dat vind ik helemaal niet erg." Best bijzonder.'

Na haar studie begon Mirthe aan een reis door Zuid-Amerika waar ze in Peru de man ontmoette van wie ze allesbehalve vermoedde dat hij haar echtgenoot en de vader van haar twee kinderen zou worden. 'We reisden toen een tijdje samen, en ik weet nog dat ik tegen hem zei dat hij gewoon een vakantieliefde was. Maar daar was hij het niet mee eens,' zegt ze met een glimlach. Ze ging bij hem in Jeruzalem wonen – 'Hij komt uit Israël' – en deed vredesopbouwwwerk in Palestina. Inmiddels zijn ze sinds zes jaar in Nederland, waar ze – vóórdat ze bij Rochdale terechtkwam – bij Humanitas werkte. 'Daar had ik met veel dezelfde problematiek te maken als hier. We zijn hier bezig met sterke buurten maken, dat mensen beter worden van de woningen in de buurt waarin ze wonen. Dat heeft veel raakvlakken met wat ik daar deed. Uiteindelijk wil ik er gewoon voor zorgen dat mensen kansen krijgen op een goed leven.'

Eenmaal bij Rochdale ging ze in gesprek over de koers. 'In de koers stond alles: beschikbaarheid, duurzaamheid, betaalbaarheid, kwaliteit, klantdienstverlening, echt álles,' zegt Mirthe. 'Dat is heel mooi, maar ik wilde weten waar onze focus lag.' Gelukkig waren ze het er al snel over eens: het gaat om sterke buurten. Daar ligt ieders hart. En we vinden het heel belangrijk dat de stad onverdeeld blijft.' Misschien geen echte omslag, maar wel een heldere focus. ‘Rochdale ging door een enorme crisis, dus dan kijk je heel erg naar binnen. We zijn nu weer op een punt dat we trots kunnen zijn op wat we doen. En dat we zien dat we echt nodig zijn in de wijken.' Daar wil Rochdale een mix van verschillende soorten woningen, een mix aan mensen. 'En onze huurders hebben niet alleen vier muren en een dak nodig, ook een beter leven. Een sterke buurt draagt daaraan bij.' Ambitieus? Dat maakt Mirthe niet uit. 'We moeten veel samenwerken en terug de wijk in. Gewoon de boer op. We praten eindeloos met bewoners, maatschappelijke partijen en de gemeente, veel meer dan voorheen. Dat kan soms vertragend voelen, maar uiteindelijk bereik je meer als je het samen doet.'

Vaart Rochdale nu de goede koers? Mirthe vervolgt ernstig: ‘Een van de grootste uitdagingen van dit werk is, dat je nooit weet of je de goede keuze maakt. Waar investeren we ons geld in - en is het genoeg om alles te willen doen?’ Ze noemt de middeninkomens. ‘Die mensen kunnen eigenlijk niet meer in de stad wonen. Erg voor die mensen maar ook erg voor de stad!' Zo sprak ze een school die geen leraren meer kan vinden omdat die hier niet kunnen wonen. 'Ik doel ook op alle kleine ondernemers, de mensen in de zorg, de gemeentereiniging, ga zo maar door, allemaal huishoudens die we harstikke hard nodig hebben. Anders kan een stad eigenlijk niet bestaan. We kunnen best een consultant missen, maar een leraar niet. Het is als kiezen tussen twee kwaden, want er staan ook zo veel mensen op de wachtlijst voor een sociale huurwoning.’

Over dit soort keuzes buigt Strategie zich dagelijks. ‘We zijn geen afdeling die van achter een bureau dikke rapporten en uitgebreide procedures schrijft. Bewust, hoor. Want als er geen hond is die er iets mee doet, heb je er niks aan. En het laatste wat ik wil is een wijkbeheerder vertellen hoe hij zijn werk moet doen’, zegt Mirthe stellig. ‘We geven kaders mee. Collega’s die het werk uitvoeren weten vaak veel beter hoe ze met hun werk kunnen bijdragen aan die doelen.’ De richting die we op willen, kiezen we met elkaar. Een mooi voorbeeld ? 'De gebiedsvisie voor Purmerend. Die is gemaakt met vijftien collega's van verschillende afdelingen die in Purmerend werken. Heel mooi, zo'n samenwerking.'

‘Het hoofddoel van Strategie is richting geven aan de maatschappelijke impact die we hebben. Misschien klinkt dat erg abstract. Het komt in feite neer op praten. En overtuigen. Neem de gemeente. Die wil bijvoorbeeld dat er van alles gebeurt aan het vastgoed in buurten. Prima, wij ook, maar achter die voordeuren spelen heel veel problemen, dus we willen graag dat de gemeente met ons meekijkt naar het hele sociale plaatje. Daar blijven we op hameren, op allerlei tafels. Helpt dat? Soms wel, en vaak ook niet. Best frustrerend. "Wij gaan er niet over," hoor je dan. Potverdorie, wij gaan er ook niet over, maar we zijn er wel mee bezig!’ Toch blijft Mirthe hoopvol. 'Uiteindelijk gaat het heus wel lukken hoor.'

‘Er blijft genoeg over wat we nog veel beter kunnen doen. Maar als ik zie hoeveel mooie dingen er worden gedaan hier bij Rochdale. Dan mogen we best wel trots zijn,' zegt ze met een glimlach. ‘We nodigen collega’s van harte uit om kritisch te zijn en te blijven op wat we doen. We zijn niet perfect. Het werk dat we hier met z'n allen doen is waanzinnig belangrijk. We hebben zo'n goede sociale huursector in Nederland als je dat met andere landen vergelijkt. Dat moeten we koesteren.'